dyscyplina

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dyscyplina (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌdɨsʦ̑ɨˈplʲĩna], AS[dyscyplʹĩna], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rygorystyczne zasady postępowania
(1.2) dział nauki, techniki itp.
(1.3) rodzaj uprawianego sportu
(1.4) przest. bat o kilku rzemieniach
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) W kontekście wojskowym uważa się za dyscyplinę to, że zespół żołnierzy lub pojedynczy żołnierz wykonują dane im rozkazy lub instrukcje.
(1.2) W większości krajów filozofia nie jest przedmiotem nauczanym w szkole średniej w ogóle, a nawet tam gdzie jest, jest wykładana raczej jako historia myśli niż dyscyplina do praktykowania i doskonalenia.
(1.3) W krajach anglosaskich golf jest jedną z najbardziej popularnych dyscyplin sportowych.
(1.4) On także (…), co mi się najmniej podobało, za rozmaite przestępstwa karcił nas jedną z pęka dyscyplin[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) dyscyplina pracy • dyscyplina budżetowa / finansów publicznych • dyscyplina klubowa / głosowania
(1.2) dyscyplina naukowa
(1.3) dyscyplina sportowauprawiać dyscyplinę
(1.4) bić / uderzać / smagać dyscypliną
synonimy:
(1.1) rygor, subordynacja
(1.2) dziedzina, dział, specjalność
(1.4) batog, bizun, kańczug; przest. korbacz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dyscyplinarka ż, dyscyplinowanie n, zdyscyplinowanie n
przym. dyscyplinarny, zdyscyplinowany, dyscyplinowany
czas. dyscyplinować ndk., zdyscyplinować dk.
przysł. dyscyplinarnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bolesław Prus, Lalka.