dyngus

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dyngus (język polski)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) gw. (Poznań)[1] śmigus-dyngus[2]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) śmigus-dyngus
synonimy:
(1.1) gw. (Kraków) śmigus[2], gw. (Warszawa) śmigus[3]
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dyngownik; zdrobn. dyngusek, dyngusik
czas. dyngować, dyngusować, podyngować, podyngusować, zdyngować
przym. dyngusowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
staroniemieckie Dingus lub Dingnis[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ 1,0 1,1 Wielkanoc w: Anna Piotrowicz, Słownictwo i frazeologia życia towarzyskiego w polskiej leksykografii XX wieku, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2004, ISBN 83-232-1378-X, s. 278.
  2. ↑ 2,0 2,1 Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 253.
  3. ↑ Kazimierz Nitsch, Odrębności słownikowe Poznania, Krakowa, Warszawy, „Język Polski” nr 8–10, s. 269.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=dyngus&oldid=8207864”