dydek
dydek (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) daw. pot. drobna moneta zdawkowa w I Rzeczypospolitej, także ogólne żartobliwe określenie ówczesnych pieniędzy[1][2][3]
- (1.2) reg. pozn. pierś kobiety, rzad. zwierzęcia[4]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dydek dydki dopełniacz dydka dydków celownik dydkowi dydkom biernik dydek dydki narzędnik dydkiem dydkami miejscownik dydku dydkach wołacz dydku dydki
- przykłady:
- (1.1) Dydka bym za to nie dał – mówił w duchu – że pójdzie do kanclerza i wszystko mu wyśpiewa[5].
- (1.1) Ani dydka nie mam, a wiesz, Guciu, że nie zborgują – mruczała…[6]
- (1.2) …płacze, jak się go przewija, tak mu dobrze, a poza tym ssie dydka mamy…[7]
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- stoi panna w sklepie, dydki sobie klepie[4]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pierś
- źródła:
- ↑
Hasło „dydek” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „dydek” w: Krystyna Holly, Anna Żółtak, Słownik wyrazów zapomnianych, czyli słownictwo naszych lektur, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13283-3.
- ↑ Małgorzata Stefaniak, „Absztyfikant założył ancug”, czyli o niemieckich zapożyczeniach we współczesnej polszczyźnie potocznej, w: Język, Komunikacja, Informacja nr 6/2011, red. I. Koutny, P. Nowak, s. 220.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 247.
- ↑ Józef I. Kraszewski, Banita, Warszawa 1985, s. 164.
- ↑ Władysław Reymont, Chłopi, t. I, rozdz. V.
- ↑ Z internetu.
- ↑ Hasło „dydek” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
