dwukierunkowy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dwukierunkowy (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌdvucɛrũŋˈkɔvɨ], AS[dvuḱerũŋkovy], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-nk- akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) działający, odbywający się w dwóch kierunkach, mający dwa kierunki
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Spora część ulic, dotychczas dwukierunkowych, będzie ulicami jednokierunkowymi[1].
(1.1) Miała więc miejsce dwukierunkowa ekspansja chrześcijaństwa średniowiecznego[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) ruch dwukierunkowy • ulica dwukierunkowa • studia dwukierunkowe
synonimy:
antonimy:
(1.1) jednokierunkowy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. (pgl), Tygodnik Siedlecki, 14/08/2007, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Olszewski Daniel, Dzieje chrześcijaństwa w zarysie, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.