durny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

durny (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈdurnɨ], AS[durny]
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) mało inteligentny, głupi; naiwny, mało rozsądny
(1.2) daw. hardy, zuchwały[1]
(1.3) daw. zbrojny[1]
(1.4) reg. gw. gór. dumny, pyszny
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) głupi, ograniczony, tępy, kretyński, debilny, idiotyczny
antonimy:
(1.1) mądry, rozsądny, inteligentny
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dureń m, durniacha m, durnota ż, durnica ż, durność ż, durnowatość ż
czas. durnieć, zdurnieć
przym. durnowaty
przysł. durnie, durnowato
związki frazeologiczne:
durny i chmurny
etymologia:
(1.2-3) prasł. *durьnъ → 'wzburzony, pobudzony, otumaniony; gniewny, szalony'[2]
(1.1) ros. дурацкий[3]
uwagi:
por. zwariowany
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: głupi, naiwny
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: hardy
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zbrojny
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: dumny, pyszny
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 586.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „durny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  3. Ewa Jędrzejko, Elementy kresowe w języku Gabrieli Zapolskiej, w: Prace językoznawcze, t. 19 pod red. Aliny Kowalskiej i Aleksandra Wilkonia, Uniwersytet Śląski, Katowice 1991, s. 75.