ducken

ducken (język niemiecki)

wymowa:

IPA: [ˈdʊkn̩]

​ ​

znaczenia:

czasownik słaby

(1.1) kulić (się), skulić (się), chować głowę, schować głowę

(1.2) upokarzać (się), upokorzyć (się)

odmiana:

(1.1-2) ducken (duckt), duckte, geduckt (haben)

przykłady:

(1.1) Der Hund hat sich vor jeder Berührung geduckt → Pies kulił się przed każdą próbą dotknięcia (go).

(1.1) Duck dich, sonst können sie uns sehen! → Kryj się, inaczej nas zobaczą!

(1.2) Ihr Leben lang wurde sie immer nur geduckt. → (Ona) była przez całe swoje życie ciągle tylko upokarzana.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Ducken n

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: ducken • abducken • niederducken • wegducken

źródła: