duchota

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

duchota (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA: [duˈxɔta], AS: [duχota] ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pot. duszne, parne powietrze[1]
odmiana:
(1.1) blm,
 
przypadekliczba pojedyncza
mianownikduchota
dopełniaczduchoty
celownikduchocie
biernikduchotę
narzędnikduchotą
miejscownikduchocie
wołaczduchoto
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. duch m, duszność ż
przym. duszny
przysł. duszno
związki frazeologiczne:
etymologia:
od prasł. *duxota → duchota (1.1), woń, śmierdzące powietrze, powstałego w wyniku połączenia rzeczownika *duxъ (od tego pol. duch)[2] z przyrostkiem *-ota (od tego pol. -ota)
por. białor. духата, czes. duchota, ros. духота, słń. duhota i ukr. духота
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „duchota” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. ↑ Hasło „duchota” w: Słownik prasłowiański, red. Franciszek Sławski, t. V, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974-2001, ISBN 83-04-00464-X, s. 84.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=duchota&oldid=7745401”