dokuczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dokuczyć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[dɔˈkuʧ̑ɨʨ̑], AS[dokučyć] ?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. dokuczać)

(1.1) sprawić przykrość, kłopoty lub ból
odmiana:
(1.1)[1] koniugacja VIb
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) pot. zajść za skórę, zaleźć za skórę, zalać sadła za skórę, zalać gorącego sadła za skórę, dać do wiwatu, dać popalić, przypiec do żywego, pokazać, gdzie raki zimują
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dokuczanie n, dokuczenie n, dokuczliwość ż, dokuczliwiec mos
czas. dokuczać ndk.
przym. dokuczliwy
przysł. dokuczliwie
związki frazeologiczne:
etymologia:
płn. prasł. *dokučitinaprzykrzyć się, podrażnić kogoś[2]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: dokuczać
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dokuczyć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.