cudzić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

cudzić (język polski)[edytuj]

wymowa:
[uwaga 1] IPA[ˈʦ̑uʥ̑iʨ̑], AS[cuʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

czasownik

(1.1) st.pol. czyścić[1]
odmiana:
(1.1) [2] koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. cudzenie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
zobacz listę tłumaczeń w haśle: czyścić
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 321.
  2. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.