brzydota

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

brzydota (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[bʒɨˈdɔta], AS[bžydota]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) nieatrakcyjność, zazwyczaj fizyczna
(1.2) pot. osoba lub rzecz brzydka, brzydactwo
odmiana:
(1.1) blm
(1.2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) szpetność, szpetota, niezgrabność, nieurodziwość, szkarada, szkaradność
(1.2) reg. śl. gid, reg. śl. gizd
antonimy:
(1.1) piękno, urodziwość, uroda, atrakcyjność, wdzięk, śliczność, czar
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. brzydactwo n, brzydal m, brzydula ż
przym. brzydki, brzydkawy
przysł. brzydko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. brzydki + -ota[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 256.