brodacz
brodacz (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (2.1) kynol. pies rasy sznaucer miniaturowy, dawniej nazywany brodaczem monachijskim
- (2.2) ornit. Capitonidae[1], ptak z rodziny brodaczy; zob. też brodacze (rodzina ptaków) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik brodacz brodacze dopełniacz brodacza brodaczy / brodaczów[2] celownik brodaczowi brodaczom biernik brodacza brodaczy / brodaczów[2] narzędnik brodaczem brodaczami miejscownik brodaczu brodaczach wołacz brodaczu brodacze - (2.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik brodacz brodacze dopełniacz brodacza brodaczy / brodaczów[2] celownik brodaczowi brodaczom biernik brodacza brodacze narzędnik brodaczem brodaczami miejscownik brodaczu brodaczach wołacz brodaczu brodacze
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) барадач m
- niemiecki: (1.1) Bartträger m; (2.1) Schnauzer m
- rosyjski: (1.1) бородач m
- źródła:
- ↑
Hasło „Capitonidae” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Hasło „brodacz” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
