blady

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

blady (język polski)[edytuj]

blady (1.1) chłopak
blady (1.2) kwiatek
wymowa:
IPA[ˈbladɨ], AS[blady] ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) o barwie skóry ludzkiej pozbawiony rumieńca, opalenizny, mający jasną karnację
(1.2) o mało intensywnej barwie
(1.3) mało wyrazisty[1]
(1.4) przen. banalny, niewyróżniający się, nudny
(1.5) gw. (Łowicz i Bukowina) różowy[2][3]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Dlaczego wszystkie nieszczęścia zawsze spadają na moją głowę? – patrzyła gdzieś obok zastygłej z przykrości i bladej Dominiki[4].
składnia:
kolokacje:
(1.1) trupio blady • blada cera / skóra / karnacja / twarzkrętek blady
synonimy:
(1.1) bezkrwisty
antonimy:
(1.1) rumiany, opalony
hiperonimy:
(1.1) jasny
hiponimy:
(1.1) bladolicy, woskowaty, trupi, wybladły, ziemisty
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bladość ż, bladaczka ż, blednica ż, bladawość ż, blednięcie n, zblednięcie n, poblednięcie n
czas. blednąć ndk., zblednąć dk., poblednąć dk., pobladzić dk.
przym. bladawy, bladziutki, bledziutki
przysł. blado, bladawo
związki frazeologiczne:
blada twarzblady strachblady jak chustablady jak kredablady jak papierblady jak płótnoblady jak ścianablady jak trupblady jak śmierćdumny i bladykurczę bladenie mieć bladego pojęcia
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: banalny, nudny
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: różowy
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „blady” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Zbigniew Greń, Helena Krasowska, Słownik górali polskich na Bukowinie, SOW, Warszawa 2008, s. 34; dostęp: 27 października 2018.
  3. Halina Koneczna, Dialekty a język ogólnopolski, „Poradnik Językowy” nr 2/1949, s. 3.
  4. Maria Borowa, Dominika znaczy niedziela, 1993, Narodowy Korpus Języka Polskiego.