bekon

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bekon (język polski)[edytuj]

bekon (1.2)
wymowa:
IPA[ˈbɛkɔ̃n], AS[bekõn], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) spoż. odpowiednio przygotowana półtusza z młodego tucznika (lub jej część)
(1.2) kulin. wędzonka z bekonu (1.1)

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) zootechn. tucznik przeznaczony na półtusze i wędzonkę
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.2) Na śniadanie jemy zwykle jajka na bekonie.
składnia:
kolokacje:
(1.2) jajecznica na bekonie
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. bekonowy
rzecz. bekonik mrz
związki frazeologiczne:
etymologia:
ang. bacon[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Maciej E. Halbański, Leksykon sztuki kulinarnej, wydanie III, Wydawnictwo „Watra”, Warszawa 1987, s. 20.