bankructwo

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bankructwo (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[bãŋˈkruʦ̑tfɔ], AS[bãŋkructfo], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.-nk-  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) praw. upadłość osoby prawnej lub fizycznej ogłoszona przez sąd
(1.2) niewypłacalność lub zawieszenie wypłat na rzecz wierzycieli
(1.3) utrata znaczenia i wpływów, ideowy, moralny upadek, klęska planów życiowych[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Sąd orzekł bankructwo FC Parma. Klubu nie było stać nawet na opłacenie rachunków za energię elektryczną, a wczoraj prezes klubu został aresztowany pod zarzutem "prania brudnych pieniędzy".[2]
(1.2) Na bankructwie Grecji można zarobić[3]
(1.3) To kolejny dowód moralnego bankructwa samozwańczych stróżów jedynie słusznej moralności.[4]
składnia:
kolokacje:
(1.1-2) bankructwo firmy / zakładu / przedsiębiorstwa / spółkidoprowadzić do bankructwa • groźba bankructwa • ogłosić bankructwo • zagrożenie bankructwem
(1.3) bankructwo moralne
synonimy:
(1.1) upadłość, niewypłacalność, krach, plajta
(1.2) niewypłacalność
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bankrut m, bankrutka ż, bankrutowanie n
czas. bankrutować ndk., zbankrutować dk.
przym. bankrucki
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „bankructwo” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. "Przegląd Sportowy" z 13.03.2015 r.
  3. nagłówek artykułu
  4. z Internetu [1]