błotnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

błotnik (język polski)[edytuj]

błotnik (1.1) rowerowy
wymowa:
IPA[ˈbwɔtʲɲik], AS[bu̯otʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) część pojazdu osłaniająca koło i zabezpieczająca pojazd przed bryzgami wody/błota spod kół
odmiana:
przykłady:
(1.1) Muszę kupić błotnik, chyba poszukam najpierw na szrocie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) błotnik samochodowy / rowerowy / motocyklowy
synonimy:
(1.1) gw. (Górny Śląsk) szusblech
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błoto n, błotko n, błocisko n, błocko n, błota nmos, błocenie n, ubłocenie n, zabłocenie n, Zabłocie n
czas. błocić ndk., ubłocić dk., zabłocić dk.
przym. błotny, błotnisty, błotnikowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. błoto + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

błotnik (język kaszubski)[edytuj]

błotnik (1.1)
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) ornit. brodziec
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) szlapnik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: