bębnić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

bębnić (język polski)[edytuj]

on bębni (1.1)
wymowa:
IPA[ˈbɛ̃mbʲɲiʨ̑], AS[bmbʹńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę  ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) grać na bębnie
(1.2) wielokrotnie stukać, uderzać w coś powodując odgłos
(1.3) pot. wydawać głuche dźwięki[1]
(1.4) pot. rozgłaszać coś[1]
(1.5) suszyć głowę, powtarzać do znudzenia, wielokrotnie
(1.6) łow. o głosach niektórych ptaków błotnych: buczeć[2]
odmiana:
[3] koniugacja VIa
przykłady:
(1.2) Jej kroki na kocich łbach bębnią jak niedawno kopyta końskie[4].
składnia:
kolokacje:
(1.2) bębnić palcami
synonimy:
(1.1) bić
(1.2) stukać, walić, łomotać
(1.4) rozgłaszać, rozgadywać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bęben m, bębenek m, bębnienie n, bębnista m, bębniarz m, bębeniarz m, bębenica m, bębenista m, odbębnianie n, bębnowanie n
czas. odbębnić
przym. bębnowy, bębenkowy
związki frazeologiczne:
bębnić na fortepianie
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bębnić” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „bębnić” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
  4. Ewa Berberyusz, Moja teczka, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.