antykwariusz
antykwariusz (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌãntɨˈkfarʲjuʃ], AS: [ãntykfarʹi ̯uš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik antykwariusz antykwariusze dopełniacz antykwariusza antykwariuszy / rzad. antykwariuszów[1][2] celownik antykwariuszowi antykwariuszom biernik antykwariusza antykwariuszy / rzad. antykwariuszów narzędnik antykwariuszem antykwariuszami miejscownik antykwariuszu antykwariuszach wołacz antykwariuszu antykwariusze
- przykłady:
- (1.1) Jeśli kocha się książki, czy lepiej zostać antykwariuszem, czy bibliotekarzem?
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. antykwarz m, antykwariat m, antykwarnia ż, antykwa ż
- forma żeńska antykwariuszka ż
- przym. antykwaryczny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. antiquarius → człowiek zajmujący się starożytnością[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) antiquary
- białoruski: (1.1) антыквар m
- bułgarski: (1.1) антиквар m
- duński: (1.1) antikvar w, antikvarboghandler w
- esperanto: (1.1) antikvaĵisto
- hiszpański: (1.1) anticuario m
- interlingua: (1.1) antiquario
- łaciński: (1.1) antiquarius
- niemiecki: (1.1) Antiquar m
- nowogrecki: (1.1) παλαιοπώλης m, παλαιοβιβλιοπώλης m
- rosyjski: (1.1) антиквар m
- ukraiński: (1.1) антиквар m
- węgierski: (1.1) antikvárius
- włoski: (1.1) antiquario m
- źródła:
- ↑ Hasło „antykwariusz” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 18.
- ↑ Hasło „antykwariusz” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 29.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
