andrut

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

andrut (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA: [ˈãndrut], AS: [ãndrut], zjawiska fonetyczne: nazal.
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kulin. zob. wafel
(1.2) kulin. wafle przekładane masą, zwykle śmietankową lub kakaową
odmiana:
(1.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikandrutandruty
dopełniaczandrutaandrutów
celownikandrutowiandrutom
biernikandrutandruty
narzędnikandrutemandrutami
miejscownikandrucieandrutach
wołaczandrucieandruty
przykłady:
(1.2) Moje ulubione to andruty śmietankowe.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. andrucik mrz
przym. andrutowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) daw. „andrót” zamiast „on(d)rót” (z wstawionym d) < niem. ohne + Rot → (o waflu, opłatku) bez rumieńca, bez przyrumienienia[1][2]
(1.2) od (1.1)
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wafel
źródła:
  1. ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 26.
  2. ↑ Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=andrut&oldid=8068306”