Duńczyk

Duńczyk (język polski)

wymowa:

​, IPA: [ˈdũj̃n͇ʧ̑ɨk], AS: [dũĩ ̯ṇčyk], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek narodowości duńskiej, obywatel Danii, mieszkaniec Danii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Duńczyk	Duńczycy
dopełniacz	Duńczyka	Duńczyków
celownik	Duńczykowi	Duńczykom
biernik	Duńczyka	Duńczyków
narzędnik	Duńczykiem	Duńczykami
miejscownik	Duńczyku	Duńczykach
wołacz	Duńczyku	Duńczycy

przykłady:

(1.1) Ostatniego lata setki tysięcy Duńczyków pojechało na wakacje do Turcji.

(1.1) W referendum Duńczycy zdecydowali zachować swoją dotychczasową walutę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) Skandynaw

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Dania ż, duńskość ż, duńczyk m, duński m, duńszczyzna ż

forma żeńska Dunka ż

przym. duński

przysł. duńsko

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

forma Dun jest niepoprawna!

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Dane
• arabski: (1.1) دانماركي
• białoruski: (1.1) датчанін m
• bułgarski: (1.1) датчанин m
• czeski: (1.1) Dán m
• duński: (1.1) dansker w
• esperanto: (1.1) dano
• fiński: (1.1) tanskalainen
• francuski: (1.1) Danois m
• hiszpański: (1.1) danés m
• islandzki: (1.1) Dani m
• kataloński: (1.1) danès m
• litewski: (1.1) danas m
• łotewski: (1.1) dānis m
• niemiecki: (1.1) Däne m
• norweski (bokmål): (1.1) danske m
• norweski (nynorsk): (1.1) danske m
• nowogrecki: (1.1) Δανός m
• rosyjski: (1.1) датчанин m
• rumuński: (1.1) danez m
• słowacki: (1.1) Dán m
• szwedzki: (1.1) dansk w
• ukraiński: (1.1) данець m
• włoski: (1.1) danese m

źródła:

Hasło „Dlaczego Dania, ale: Duńczycy?” w: Maciej Malinowski, Obcy język polski.