Beocja

Beocja (język polski)

starożytna Beocja (1.1)

nomos Beocja (1.2) na mapie współczesnej Grecji

wymowa:

IPA: [bɛˈɔʦ̑ʲja], AS: [beocʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) geogr. hist. kraina historyczna w środkowej Grecji; zob. też Beocja w Wikipedii

(1.2) geogr. nomos w środkowej Grecji

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Beocja
dopełniacz	Beocji
celownik	Beocji
biernik	Beocję
narzędnik	Beocją
miejscownik	Beocji
wołacz	Beocjo

przykłady:

(1.1) Beocja położona na zachód od Attyki oraz na wschód od Ftiotydy i Fokidy, zasiedlona została już w starożytności, na początku II tysiąclecia p.n.e. przez Beotów. Najważniejszymi jej miastami były Teby i Orchomenos.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Beota mos, Beotka ż

przym. beocki

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-2) łac. Boeotia < gr. Βοιωτία (Boiōtía)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Boeotia; (1.2) Boeotia
• baskijski: (1.1) Beozia
• hiszpański: (1.1) Beocia ż
• łaciński: (1.1) Boeotia ż
• niemiecki: (1.1) Boiotien
• nowogrecki: (1.1) Βοιωτία ż
• starogrecki: (1.1) Βοιωτία ż
• włoski: (1.1) Beozia ż

źródła: